In de tuin der overwoekering
Voor R.
Ogen struikelen over gebroken glas
over versleten regels die ooit in onmin
het daglicht zagen
Mijn handen vouwen je beeltenis samen
Met betraande ogen kijk ik
richting de overwoekerde tuin
waarin de boom een tak breekt
Het regent vragen in late uurtjes
er wordt druk gespeculeerd
vanuit te strakke keurslijven
In een terugtrekkende beweging
sluit ik de deur naar het gemis
en werp mijn blik nogmaals naar buiten
De gebroken tak wordt door een merel
zorgvuldig in zijn nest gelegd
zoals ik destijds je woorden heb gezocht
Nu worden ze begraven,
in onbegaanbare spelonken
ondergebracht
en niemand die erom maalt...
behalve die ene die al die tijd
naast je stond
Intussen verlang ik weer naar huis, ren naar buiten
waar de merel zijn liefdeslied zingt
uitbundig
alsof dit alles nooit is gebeurd...
Zie ook: http://oermirm.blogspot.com/
Schrijver: Irmlinda de Vries, 30 januari 2011
Geplaatst in de categorie: overlijden
soms de melancholie.