Netgedichten

netgedicht (nr. 37.375):

Spijbelende beloftes

niet meer de dagen fluisteren
maar hoorbaar spreken tegen het gesteente
dat moest zwijgen, geen langgerekte
palissades maar wat gestapelde
kluiten uit het woeste water dat
weigerde te drijven

- buurvrouw, jij bent de verlosser
van zware lijven, en als in koor
toetst elke piano de schreeuw
van de pasgeborene -

en toch strompel ik terwijl
mijn schreden ongezien
zich schragen aan ieder houvast
dat mijmert in een reeds overleden taal

me dunkt mijn lief
of beter ik vraag het je
heb ik gewandeld over de evenaar
of was ik vannacht jouw minnaar?

ach, jij spijbelt jouw beloftes
en legt deze gebroken waarden
in een rieten mand in de hoop
dat jouw vrees nimmer wordt bewaarheid