Als de dagen lengen
langzaam trekt het zwart
zo lang bevlekt geweest
met uitgedroogd vocht
weg uit de verdichte nacht;
woud van een wederkerend
en wezenloos gedrocht
traag slinkt in eigen taal
het vlies dat de dood bedekt
terwijl vanuit de herinnering
schuchter over het licht
van morgen wordt verteld
de geest is wederom
met leegte opgerekt
in deze alom verdeelde schaduw
en als de natuur dat eist
wordt het eigen ademen gekweld
Geplaatst in de categorie: emoties
een vernieuwde gloed
ontluikt het schaduwraam
Wat een prachtig gedicht.
Krijgen we te weinig (zon) licht kunnen we last hebben van `winterblues`
Bij het lengen van de dagen, gaat dit gelukkig langzaam over....
Als chocolade niet wil helpen Hans (seritonine)
heb ik nog wel een heerlijk brouwsel van Sint-Janskruit;)
Mooi verwoord!