Netgedichten

netgedicht (nr. 38.086):

Amour fou

Ik kan je naam niet meer noemen
daar het nu te pijnlijk is
en ik genoeg geschermd heb
met mijn literaire kunnen.
Ik kan je afdoen als een
van de vele femme fatale's,
een mannenverslindster, een
ijdele sirene, die mannen
naar de afgrond leidt en
pure destructie wenst, maar dan
getuig ik niet van zelfinzicht,
want we waren beiden gevangen
in onze gekke, gekmakende liefde.

Je schreeuwde dat ik helemaal gek
was, maar dat was projectie en
ergens had je ook gelijk, want nu
ik weet dat je bent opgenomen, ben
ik meer dan triest, ik heb een laatste
glimp van je liefdevolle ziel opgevangen,
ik wist wel dat je ver heen was en dat
ik daar al levenslang in vertoef, maar

lieveling, zó gek wens ik niemand toe,
daar ik zelf zover geweest ben,
meerdere keren, verbitterd alleen,
zonder de zo nodige tederheid.

Heb je zo lief! Gék hé!