inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 38.234):

Afdalen

Ik daal alsmaar dieper in mijn ziel,
het is een stenen torentrap,
soms vlieg ik door een open venster naar buiten,
beleef ik vrijheid en liefde,
keer weer met bevende vleugels,
aarzelende pootjes, bloedende harteklop,
terug op de trap naar onderen,
een krakende leuning,
waar sinds eeuwen geen handen overheen gleden,
een stilte die moordend werkt, schimmen
die langs mij gierend van gekte omhoog willen,
zwaarmoedig daal ik af, rook een joint,
klok uit een fles Teachers, eet Ierse biefstuk
tegen de kou, val soms als een voetbal naar
beneden, stuiter tegen andere dwazen, lach
tegen even eenzame jongedames met flair,
snij tenslotte de vleugels van mijn lijf,
omdat de vliegpijn onverdraaglijk wordt,
ik glij uit over mijn eigen bloed,
daal alsmaar verder af naar nergens,
het Grote Niets, zoals wij als pubers
al wisten, niets en niemand vangt mij op,
ik dien niemand met het afdalen in mijzelf,
mijn vleugels heb ik ergens achtergelaten,
misschien heeft iemand anders er iets aan
of was dat Prometheus?

Schrijver: Joanan Rutgers, 25 maart 2011


Geplaatst in de categorie: individu

4.0 met 5 stemmen aantal keer bekeken 146

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
kerima ellouise
Datum:
28 maart 2011
Email:
kerima.ellouisegmail.com
om af te dalen...te struikelen ...heb je ruimte nodig...hoe heftig ook...ook vleugels groeien weer na het afsnijden...in alle heftigheid erg mooi!
Naam:
Nicoline
Datum:
28 maart 2011
Ontroerend, mooi gedicht! Je vleugels, wees er zuinig op, om te kunnen, blijven, vliegen naar de plek waar het zal zijn, zoals jij het wenst.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)