Netgedichten

netgedicht (nr. 38.441):

Kapotgemaakten

Vrouw en man waren eens een kind -
zwaar onbemind.
Hun lichamen groeiden op tot ware grootte -
hun geesten blijven klein.
Ze vonden elkaar een tijd terug in ware liefde -
maar de scherven van het verleden bleven scherp
en snijden nogmaals hun lichamen kapot,
doet hun geesten bloeden.

Het residu is ontkenning van alle liefde
en alle passie. Alles wegmaaien, het graf inkelderen.
Immers, wat was is nog steeds en daar verandert niets iets
aan. Ze steekt een zwaard dwars door zijn lichaam.
Hij doet hetzelfde bij haar.
Ze houden van elkaar.

Schrijver: Joanan Rutgers, 6 april 2011

Geplaatst in de categorie: psychologie

Kapotgemaakten

5.0 met 3 stemmen

Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:: Astridv
Datum:: 8 april 2011
Email:: stridvoermanhotmail.com; Heel rakend en herkenbaar mooi, dit gedicht. Diep van binnen schreeuwt een onbemind kind nog steeds om erkenning, gevangen in dat gemis zal het de liefde nooit zonder pijn kunnen omarmen .

Naam:: Irmlinda de Vries
Datum:: 8 april 2011
Email:: irmart140xs4all.nl; Het wel willen samen zijn, maar het niet kunnen. De keerzijde van de liefde tot op het bot voelbaar beschreven...

Naam:: marije Hendrikx
Datum:: 7 april 2011
Email:: maryama37hotmail.com; tja..... zo kan het zijn...pijnlijk mooi

Geef je reactie op deze inzending: