Netgedichten

netgedicht (nr. 38.560):

Alles is verval

Steeds weer duidt het feest
naar hopeloze gasten, boekbinders
van de ergste soort die met valkuilen
analfabeten weet te scoren

we zeggen ongehoord
verschuilen ons achter vodden
wrijven met vinger kurkresten
uit het wijnglas om het vervolgens
in het geniep af te likken

ze schreeuwen dat de nacht
hun eenzaam maakt, herschrijven
telkens hun testament bij een
spaarzaam waxinelichtje

kopen de krant van gisteren
bij een maagdelijk kassawichje