Netgedichten

netgedicht (nr. 38.596):

Het zoekend zonlicht

het viel in reepjes
schuifelde van uur tot uur
stilletjes met de klok mee
bleef haken aan mijn tenen

bediende de klink van de deur
liet mijn gage voor de toekomst zien
in kunst alsook in onderwijzende woorden

nu nog zoekt de zon
me naarstig op warmt mijn
kruimels houdt de deur
nog op een kier
maar het licht aan
mijn voeten herken
ik niet meer