Bij vlagen van de wind
ik zie vanachter mijn raam
de armen van de boom
gewichtig heen gaan
en weer terug
zelfs iets verder dan vooreerst
de bladeren wuiven
naar dode scheuten
die nog steeds,
en dat voelt als eeuwig,
messcherp op mijn
bezielde huid staan
beschermen
al dat in mij ademt
tegen de wereld
in het buiten
het kan ook zijn
dat mijn profane
tabernakel
het licht verbant
als geblindeerde ruiten
mijn handen grijpen naast
de doorgaande beweging
of zie ik niet
dat de wind mij draagt
met sprakeloze vertedering
(zie ook youtube)
Zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=lQcJw9cWjz8
Schrijver: julius dreyfsandt zu schlamm, 30 april 2011
Geplaatst in de categorie: emoties
Hoe het blad telkens door de wind weer verder wordt gedragen.
Een schitterend gedicht!