De verwelkte lente
Mijn lippen openen als lotussen
en kussen de dauw op je ogen
Waar droeve herinneringen
de ruimte tussen ons vullen
is geen plaats
voor nog een dag langer
“ Samen... “, fluister ik,
maar jij schudt je hoofd mistroostig
en staart eindeloos naar de hemel
alsof daar het antwoord te vinden is
In een kortstondig ogenblik
verdrijft jouw warme stem
de verwelkende lente
Toch wegen je woorden zwaarder
dan mijn arme hart dragen kan
Vervolgens keer ik voorgoed naar binnen
slenter richting de geknakte
bloemknop der liefde
en verdrink mijn verloren onschuld
in een stroom van glansloze tranen
Zie ook: http://oermirm.blogspot.com/
Schrijver: Irmlinda de Vries, 20 mei 2011
Geplaatst in de categorie: verdriet