Netgedichten

netgedicht (nr. 39.426):

rozenpoort

er was een vogeltje gebroken, het lag
in stukken op de trap, de rest stierf in mijn handen

mijn wereld trok zich terug naar blauwe ogen
een handvol aardbeien; zo zoet, zo rood
onuitsprekelijk

zalig…

waar de zon haar warmte goot
zaten we, genietend van elkaar –zalig…

hoe jouw mond vergetelheid versprak
zomaar teruggevallen naar nu -en toen zo’n woord
zo heel gewoon was

minuten sloten zich tot in een eeuwigheid
vol zachte levens, één voor één verschenen ze
op lippen die van lachen hielden

langs de rozenpoort bloeiden traag
grote bogen mooie bloemen, in de kleuren van vandaag