luchtig
vanuit een zelfgesponnen buitenkant
zweef ik als de jonge zomers en ik laat
dit leven aarden,
in de grond van mijn bestaan
er vliegen vogels mee
hun zachte vleugels zingen van de zwaluw
in een ranke luchtbeschrijving
lijkt hun dans
de ondertoon van gaan
ooit, als de seizoenen kruisen
trekt mijn lijf haar sporen mee
maar haar frêle vrouwenwaarde
lacht wolken weg naar open zee
wonderlijk en mooi
verdiep ik er de golven
tot mijn eigen arrivé
Zie ook: http://www.switilobi.nl
Schrijver: switi lobi
Inzender: Anja Visser, 12 augustus 2011
Geplaatst in de categorie: psychologie