Netgedichten

netgedicht (nr. 40.399):

De tijd in een korenschoof

in deze marmeren wind waait
het leven telkens één klokslag
terug in tijd waar de nagalm
het restant tracht te bewaren

heel diep in mijn hand

raast het geweten, nietszeggend
is de allerlaatste strohalm van
deze opgeheven schoof

we hebben geluid, de theorie gesplitst
in woorden, maar tenslotte
verdwenen ze en kwamen
we nergens uit