Bekleurenswaardige herfst..
Nu de dagen breken met lommerrijk groen,
de zon haar immense kracht verliest,
verkleuren bomen pronkend hun fatsoen,
de wind die stil aan hun bladeren briest.
Oneindige kleuren komen in beeld,
pracht glinstering door ochtenddauw,
roodbruine warmte dat wijds aanbeveelt,
tegen de horizon in hemels lichtblauw.
Fraaie beelden in zoete vlammen gestoken,
eekhoorns heilzaam druk naar proviand,
schaarste nakend, onzichtbaar omgebogen,
deugdelijk is onze wandel aan de bosrand.
Geplaatst in de categorie: jaargetijden
Taalkundig rammelt het hier en daar en dat heeft niets te maken met vrije invulling door de lezer. Er wordt persoonlijk gereageerd op mijn commentaar, ja ik krijg zelfs nog een levensles. Bedankt dan maar en doe zo voort.
En een levensles is, niet iedereen is/schrijft het zelfde, gelukkig maar..anders zou het een saaie wereld zijn, dus neen, wij gaan niet sleutelen aan onze schrijfstijl naar jouw invullingen ervan, wij zijn wij en jij bent jij, prima toch..
En waarom verkleuren bomen hun fatsoen? Kan fatsoen uberhaupt wel verkleuren?
De wind die STIL aan hun bladeren briest. Nooit meegemaakt een briesende stille wind.
Nog zo'n regel: eekhoorns heilzaam druk naar proviand - kromme grammatica - waar druk mee, zoeken sjouwen hamsteren?
Ik gun iedereen 60 hoge stemmetjes maar aan dit gedicht valt eerst nog wel het een en ander te sleutelen.