Netgedichten

netgedicht (nr. 40.915):

Het afgelegen tijdsboeket

Deze dood mijn lief deze dood ontwaakt aan de
schemerige polderrug ver weg van alle klanken
die de kilte zomen aan de eenzaamheid waar
geen mens of dier ontkomt aan de gevolgen
van dit afgelegen tijdsboeket

het zicht nimmer scherp als mijn ogen
haken aan de wimpers en geen trots gebaar of
een wuivend vaarwel maar telkens een opnieuw
ontmoeten in het spektakel dat steeds maar
twijfelend hetzelfde spoor begraast

deze herfst ligt opgestapeld tegen de bedding
van het leven, geen zaailingen oogsten
nog geluk mijn lief maar het is het gemak waarmee
deze liefde wordt bedreven al is de schreeuw
niet van lust maar van afgebroken zinnen