Netgedichten

netgedicht (nr. 40.921):

Je perkamenten huid

pas als de woestijn
zijn vlammen uitstoot
oases in de zinderende
hitte trillend breken
kom ik spelen met je geest

wordt zand
het vloeibaar goud
waarop herinneringen
weer tot het leven komen
dat zij hadden in je dromen

ik goochel met je zinnen
als woorden watervlug
toch sterven van de dorst
en het verhaal van droogte op je
perkamenten huid geschreven wordt

jij bent het relikwie
dat ik verzamel
in de hitte van mijn element
oneindig houdbaar
omdat het geen water kent