in spiegelschrift - voor Amanda
de zee vertelt van zoveel
maar vooral van het doorzichtig vliegen
van het onbenoembare en het raakbare dat alle liefde in zich draagt
en meer dan dat
het meest vervullende - meeslepende - haast onbereikbare
het grootse - slechts te bevatten
door hen die aangeraakt werden
in diepten en hoogten
hoger en onstuimiger dan de golven
dieper dan het diepste diep
voelbare herinneringen
uit verleden en verre toekomst
die over grenzen naar oneindig reiken
schuren als grof zand aan onze zielen
dan gaan we wonen in woorden en de zee
om ons mee te laten voeren
met golven die ons dichter brengen bij wat er is
alles en niets
om in verbinding stil te zijn
en jij weet en ik weet
water wast alles schoon
in dit water van de zee hervind ik mij
en waar ik mij vinden zal - daar vind ik jou.
loslaten om ermee een te zijn is soms bovenmenselijk
en ja... wij zijn menselijke schepselen
van de aarde waarin we geworteld horen te zijn
wij dienen ons te keren naar die aarde
om aan het leven te voldoen - zoals je zegt
die aarde is carnaval waar mijn masker mij wacht
om mijzelf achter te kunnen steken - alleen vandaag nog maar
alle andere dagen ben jij er en de zee
zijn er woorden om in te wonen
en vliegeren wij doorzichtig mee
met hen die kunnen zien
delen wij in liefde wat ons gegeven en gebleven is
hotmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: mystiek
liefde
544
Geef je reactie op deze inzending:
De zee liet me aanspoelen tegen dit eiland. Berglandschappen omringden mij. Ik ging een grot in om jou te laten zien wat ik voelde en die ene.
Het bracht het zout aan jouw ogen. Deze schreeuw bewoog de aarde onder onze voeten en we wensten de regen. Een moddergevecht. “Het leven.“
Je glimlachte en ik wist dat mijn gedachten jou raakte. Onbedachtzaam en vanzelfsprekend. Want daar waar het ene je kan verscheuren, vormt het ook deze schouder. En ik legde mijn oor tegen je lippen zodat je kon horen wat ik wilde uitspreken. Je bracht het zand naar het hart in jou en zei dat mijn woestijn ook de jouwe was. Zo keken we uit over de zee. Hoewel we samen waren, waanden we ons bij anderen. We hadden het feestgewoel niet nodig om het te verkleden.
Door verschillende gedaantes trokken we verder. De wind mocht dan stormachtig door ons heen blazen maar deze roep steeg er ver boven uit. Iedereen draagt een vreemdeling met zich mee. Op een dag zullen we dit alles vergeten. Waar de zee gaat, duiken we onder. Hoe mooi ben jij en ik met jou en wij in dit alles - eindelijk Samen met zovelen...