uniek
(de traagheid van het onvermijdelijke)
ze volgt de ogen
van de wind wanneer het regent
op zijn rug
hij deelt verhalen
als het meest nabije in hoeken
van vreemde huizen
ik hoor haar gaan
en graaf de maan uit
ze is de nacht, de schaduw waaruit
het licht kinderen baart
dichter bij de waarheid en liefdeswoorden
die de stilte bij haar glimlach brengen
het zijn geen matrozen
in de diepte van duisternis, geen riviermannen
die meer schelp zijn dan steen
ik wil een spiegel buigen
in de stroming van de zee, vleugels openvouwen
boven de herinnering aan witte aarde
voor haar, voor haar
als een nabijkomende oever
en voor dat andere waarmee ze zilverkleurig licht
op glas ademt
*
voor Amanda Malinka
Geplaatst in de categorie: individu
als een spiegel over de zee.