Netgedichten

netgedicht (nr. 41.178):

Zwaaien en sterven

Zij wenkte echt elke dag weer,
zat dag in dag uit achter ’t raam,
ze zwaaide in ’t begin, dat werd minder,
haar armen konden zo hoog niet meer gaan,
ze glimlachte in ’t begin,
soms een grijns van oor naar oor,
tot ook lachen moeizaam ging,
maar daar deden we ’t niet voor.

Ze wenkte en toen op een dag,
bleven de luiken en gordijnen dicht,
’t enige wat je nog zag, waren de plantjes
die verkommerden. Ze wenkt niet meer,
de grijns is verdwenen, net als zij,
en wij missen het lachende mensje.
Toch moet ik nog opletten dat ik niet per abuis
mijn handen opstak,
want een mens is een gewoontedier
en zo kijk ik nog elke keer, of ze er niet zit!