Netgedichten

netgedicht (nr. 41.384):

Seizoenen vol hoop

Waar zal het hart in late herfst zich keren
omgeven door het dor kleurloos kale hout
een hemel bewolkt grauw somber en koud
geen plek waar nog warmte is te creëren

huilen van de wind door troostloze bomen
de velden leeg en dor zelfs mistige horizon
in mijn brein slechts verlangen naar de zon
wanneer zal ooit het nieuwe leven komen

maar in mijn hart vonkt stil het hopend vuur
dat straks na rusttijd onder witte deken
kiemkracht en herleving van nieuwe natuur

tot explosie komt als de kou is geweken
dan toont de wereld heel haar levenskracht
in nieuw voorjaar vol bloei en bloemenpracht.