Netgedichten

netgedicht (nr. 41.505):

Reservaat

Met de eenvoudigen woon ik
als een schamel struikje
aan de boorden van het verstand

de oude bomen hier
overheersen het bospaneel
ze broeden op slangeneieren

langs het lome pad
zijn de dagen verlaten stranden
verschroeid zand vol littekens

soms, heel even, tilt
een milde regen van herkenning
mij in het ritme van de vergezichten

veegt ander onkruid met gulle glans
de tranen van mijn onbeweeglijk blad
kerft het geluk nieuwe nerven

de oude boze bomen bollen dan rap
een koepel van zwarte schaduw
om te verteren, om te onteren

het licht dat altijd mijn landschap raakt
gaat waar het maar kruipen kan
en helpt mij glimlachend overeind

totdat het reservaat sluit.