Netgedichten

netgedicht (nr. 41.937):

de wind smijt

ik wil de zee niet ontmoeten
in haar schuimende opwinding
het verzinken van trots en haar
zaak behartigen al was ze een godin

laat de wind maar smijten
met frustraties, vileine woorden
snijden niet maar strelen de klinkers
waarvan de golven zijn gebouwd

het is haar geaardheid, tweedelig
en vruchtbaar zoals tijd
momenten deelt in zomerige pyjama’s
zonder knopen