impressie van het onzichtbare
niemand kijkt
vragend
wanneer ik nacht word
eenzaam val
uit de schoot van het licht
als was ik enkel een stem
waarvan waanzin zich
niet meer lost
het is wat het is
en geloven was nooit
een waarheid
slechts een ontbinden
van gedachten zonder
gezicht
waar wil je dat ik sterf
mij te grijpen leg,
vierhoofdig
in de onmacht
op lippen droog
doorzichtig zoals het water
geweven uit het maanzand
waar overwintering
de buitenstaander doet vluchten
van de ene krater
naar de andere
niemand voelt
wanneer de ochtend woorden slaat
luidop leest in een boek
hoe jij de poëzie in mij verdooft
Geplaatst in de categorie: psychologie
Maar, toch ook de drang geeft om het te benoemen.
Het naar buiten te brengen. (zo las ik het althans)