Netgedichten

netgedicht (nr. 42.007):

Op vleugels van de wind

Ik schreef jouw naam in de wolken
waar hij wegdreef met de mist,
tot een gezicht alleen in dromen.

Gedachten bleven ze bevolken
Al had het noodlot reeds beslist
dat geen droom ooit uit zou komen.

Een adelaar kijkt toe vanuit verleden
en spreidt zijn brede vleugels uit

ter bescherming van 't fragiele heden
steeds spiedend daar zonder geluid.

Door de entering der tijden
vlogen veel zwakke beelden weg
naar de einder der verbeelding

Maar verzwakten niet het lijden
door de linken die het legt
tussen heden en herinnering

Geen antwoord kregen ooit de vragen
naar het hoe noch het waarom.

En ook heden nog ten dage,
bleef dat antwoord doof en stom.