Fado van een jeugd

Er was een kind, dat niemand wilde -
of wel wilde, maar niet hebben kon,
en dat daarom een vlucht verzon,
wanneer men krijste, schreeuwde, gilde.

De kleine kinderblik verkilde,
paste zich aan, kameleon,
vervloekte zwijgend toen de zon.
De kinderlach verdween, verstilde.

Daar niemand om die kleine gaf,
- want druk met eigen somberheid -
verstikte ‘t kind in eenzaamheid.
en dolf daarop zijn eigen graf.

Het heeft een put gegraven in zijn ziel,
een diepe kuil voor ’t lieve kind,
dat enkel door verdriet bemind,
de anderen zo tegenviel.

En diep begraven in zichzelf
verstreken daarop lange jaren
van vreugdeloosheid, navelstaren
De tijd gleed voort, ’t leek ver na elf.

Gisteren werd het graf gevonden
een rotte wond, nat en bedorven
Het kind daarin bleek ongeschonden
en Goddank nog niet gestorven.

fado jeugd Joren Vellekoop

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 5 stemmen 248