Lage streken*
Ineengekrompen op de tweezitsbank:
een zeemeermin in nood, daar aangespoeld,
te zwaar beladen met ballast, die stoelt
op lucht, gebakken lucht, op stank voor dank.
De zwarte wolken waarvan het krioelt,
verdrijven zicht. Onaanhoorbaar de klank
van mijn coryfee, die zo rank en blank
de zee met tranen van onschuld doorwoelt.
De waterspiegel die daardoor stijgt, toont
omkijkend wat de machtigen niet baat.
In kracht gewonnen is het resultaat
dat Hij lage streken oningetoomd
met een rechtvaardigheidsgolf overstroomt
en haar gelouterd weer wegzwemmen laat.
Inzender: Frank van Hassel, 3 maart 2012
Geplaatst in de categorie: verdriet