Netgedichten

netgedicht (nr. 42.680):

Escher*

In dit paleis loop ik verwonderd rond,
want leerde ik al heel snel in mijn klas
dat alles stroomde en zeker eindig was,
nu zie ik ontkenning: een morgenstond

gaat over in avondrood. Pas voor pas
lopen mensen in een eeuwig verbond
op een trap, waarbij niemand boven komt,
oneindige ganzen op een stropdas.

Tussen alles wat mij hier zo bekoort,
ontluikt er zich met enig ongerief
een waar categorisch imperatief
en gaan bestaande twijfels over boord.

Vanuit een onmogelijk perspectief
herleeft de inhoud van een liefdesbrief.