Netgedichten

netgedicht (nr. 43.690):

Kennemerduin*

De zon van de liefde beschijnt het duin,
waar wij de platgetreden paden mijden
en van lichaam maar niet van geest gescheiden
verliefd de weg vinden van kruin tot kruin.

Heerste het koudste van de jaargetijden
kil over deze woeste doornentuin,
met de Zomer is het dat ik hier struin,
terwijl fietsers schel bellend langs ons rijden.

Verschrikt laten wij elkaar los, gestoord
als we zijn in ons vredig minnespel
en met één vinger wens ik ze vaarwel
naar een punt wat aan de horizon gloort.

Temidden van een hemel en een hel
is dit wat ons in geluk toebehoort.