onze wereld
Liggend op mijn rug in mijn warme bed
Turend in het donker luisterend naar jouw stem
in die vertrouwde bovenkamer in dat grote huis,
midden in die laan tussen dorp en wildernis
Voelend echter dat ik zweef, we vliegen
Zwervend door een heelal aan beelden,
opgeroepen door onze woorden, onze gedachten,
ons gesprek, kalm of heftig, tot de slaap erop volgt
In jouw halve woord zitten wel tien zinnen
De klanken van onze stemmen vermengen zich
tot een wolk die licht geeft, waardoor we met zijn drieën zijn -
jij en ik en dat vertrouwde klankbeeld, onze wereld
Ademend zij aan zij - van alles voor de boeg,
maar onze wereld maakten wij al denkend, dromend,
pratend, spelend, vechtend, lachend, kleiend uit de hand
Jij en ik – wij waren, zijn en blijven zielsverwant
Zie ook: http://www.gedichten.nl/Knottnerus
Schrijver: George Knottnerus, 1 juni 2012
Geplaatst in de categorie: familie