Stiekem vertrokken

(voor Rutger Kopland)

Je naam passeerde bij de lessen Nederlands
een naam die staat als een menhir
die mijn leraar Nederlands uitsprak
alsof je Alexander de Grote was

en later wisselde ik je gedichten uit
met mijn geleerde penvriendinnen
omdat er zoveel meer tussen de regels lag
dan wij konden bevroeden

we zagen de tedere diepten in wat jij leeg liet
we werden getroost door je levenswijsheid
want elk gedicht eindigde met een glas champagne
en een stevige klop op onze neerhangende schouders

terwijl je houvast vond in het waarneembare
ver voor je heengaan uit de tijd wegglipte
en in de veilige beslotenheid van huis en tuin
goedkeurend de dichter uitzwaaide, met pijn

in je hart losliet en dromend en weemoedig naar
je rustende pen keek, die wortelde in je bureau
en zich tot een akelei ontpopte. Achter in je
tuin hinnikte een eenhoorn en hij maande je aan

om op zijn rug geruisloos en zonder ballast
voorbij het tergende dichtersland te gaan.

Rutger Kopland Stiekem vertrokken

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 197