Netgedichten

netgedicht (nr. 45.203):

vele dagen, nachtenlang

een wolk snijdt de maan doormidden
de man opent zijn ogen

welk deel van jouw land ken ik,
vraag ik
waaraan ben je gestorven

aan de waarheid, de wind
witgepoederd door de enorme stilte
van de eenzaamheid

ik vraag waar je bent
en voel het afgesneden deel

de kamer is vol gegons
wanneer je me zwijgend ontmoet

we schrikken van het eigen beeld

Schrijver: kerima ellouise, 8 oktober 2012

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

nachtenl

4.0 met 6 stemmen

231

Er zijn 8 reacties op deze inzending:

Naam:: Rudolf
Datum:: 15 oktober 2012; Beeldend

Naam:: Hazen
Datum:: 11 oktober 2012; Verstillende stilte, zo mooi...

Naam:: Hilly Nicolay
Datum:: 9 oktober 2012
Email:: voorjaarsvlinderhotmail.com; Het verlorene in het zwijgen ontmoet..
In die sprekende tuin, komen woorden tot leven..

Naam:: Irmlinda
Datum:: 9 oktober 2012
Email:: irmart140xs4all.nl; De confrontatie met onszelf, in het ons omringende gespiegeld ...
Zoals altijd ter overdenking geschreven. Mooi hoor!

Naam:: pelgrim
Datum:: 9 oktober 2012; Gevleugelde kwetsbaarheid die jij bent....

Naam:: wuitteman
Datum:: 8 oktober 2012; beeldenrijk, beeldschap.

Naam:: switi lobi
Datum:: 8 oktober 2012; Ooo.. prach-tig op in gepoëzied!

Naam:: julius dzs
Datum:: 8 oktober 2012; knappe dialoog...verstillend

Geef je reactie op deze inzending: