Netgedichten

netgedicht (nr. 53.554):

Spijt

Jij bracht mij weg in de nacht en jouw spijt
zeulde koffers naar het laatste perron.
Het was een feit, de terugweg was al kwijt,
toen jij besloot dat deze reis begon.
Jij hield mij vast, zoals jij dat niet kon,
terwijl de reis in volle vaart verliep.
De aantrekking, zij is er, gaat nog diep,
maar ontladen zal zij jouw hart niet meer.
Jouw kus, dat jij niet ook ‘verdomme’ riep,
waarom gaf jij niet onze pijnen weer!

[dizain bij onderstaand olieverfschilderij van Harald Calle]