Op een huid van Indisch goud
Woorden hagelen een witte waas
over het doodgeboren kind, lang geleden
Moeder borduurt - half blind – haar littekens,
op een huid van Indisch goud
Vader bouwt zijn onzichtbare Bersiap
met een ondoordringbaar doodzwijgen
Hij drinkt zijn verdriet van harde tranen
verslikt zich en barst
Hun oudste dochter is reeds het huis ontvlucht
Bekleed haar ‘ vrijheid ‘ met taal en tekens
uit een niet geziene wereld
De andere dochter waaiert door de kamer
als een wajangpop, maar haar schaduw
danst niet mee op de klanken van de stenen roos
die deint
en valt...
Het hart van deze bloem, van deze familie, breekt
Het loof is reeds verkruimeld en de teint is al lang verbleekt
Hier, in dit schemerhuis
Hier, in dit lang verzwegen verhaal
Hier, in dit vlakke Nederland
Zie ook: http://oermirm.blogspot.nl
Schrijver: Irmlinda de Vries, 13 december 2012
Geplaatst in de categorie: verdriet