Netgedichten

netgedicht (nr. 47.121):

mijn vriend,

steeds wanneer de dagen lengen
het licht begint te spreken en afstanden
zich verzwelgen in een onzinnig geluid trilt jouw
mond en ratelt het oude hart als
nooit tevoor en stigma’s als vulkanen herrijzen

hoe kan ik toch jouw tuin gaan wieden
als steeds een beving mij verjaagt
en lieden die de muren willen dragen
op gescheurde fundamenten is de tol
het hoogst wanneer de zon in het frêle licht
wordt verduisterd door weer een pi getal
getrokken uit het diepst van onze aarde