Netgedichten

1943

netgedicht (nr. 47.578):

Paul Gauguin aan Vincent van Gogh

Jouw poëtisch geschilderde
lege stoelen ogen vol hout
met riet gebonden zittingen
dus zo leeg zijn ze niet

als ik opsta vanuit die fameuze
boerenstoelen in welke vorm
dan ook en wegloop naar een plek
die jij wel of niet kunt zien

bekruipt jou dan de angst dat ik
niet zal terugkeren en voorgoed
vertrokken ben of misschien wel
dood zodat het jouw lege
kindertijdsymbool wordt?

zo voelde jij dat toch destijds?
leg jij mijn schrijfgerei er neer
beschildert het als een geheel
met de zekerheid van terugkeer
ik het weer meeneem naar elders

jij het gevoel terugkrijgt dat mijn
terugkomst gegarandeerd is
dan bezie ik het als een positieve tic
ik niet weet wat erin jouw geest leeft
maar al te graag begrijpen wil