Netgedichten

netgedicht (nr. 47.777):

zwijgend moment

zwijgend moment dat in rust
de aarde vindt gij koestert hoop
terwijl het leien dak het water
beregent met schellen vol
vreemde tonen

hoezeer het lijden wordt bemind
in de vrucht van het bestaan maakt de dood
schetsen en graveert de lijnen
in onze hand

mijn stoel mijn liefste ons bed maar
ook de tafel die ons scheidt is van hout
ontbonden waarvan het is gemaakt , inherent
aan dit leven ontvouw ik de twijfel in
jouw stem