rouw

hun voordeur zwijgt
het raampje blijft angstvallig dicht
geen licht
naar binnen, of er uit

een koude ruit
die spiegels aan de einders rijgt
haar wereld zwijgt, de zijne huilt

rond de knop schuilt nog de glans
van onvergetelijke vingers, zachtjes ingewreven
door de tijd

en spijt om oude uren
want wat kwijt is, wandelt mee; het leeft
in trillingen van liefs

verankerd door de warmte van de zon
een huis met open muren
onze buren

zijn niet meer

Zie ook: http://www.switilobi.nl/f...togedicht.php?fotogedicht=rouw

Schrijver: switi lobi
Inzender: Anja Visser, 21 juni 2013

acm.visserquicknet.nl

Biografie van deze schrijver

rouw verdriet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 100