Netgedichten

netgedicht (nr. 48.713):

Eenmansfanfare

Trommelaar,
door zijn fanfare
rechts ingehaald,
drukt zijn vers aangegroeide aambeien
op de koude stoeprand
terwijl hij,
begeleid door tromgeroffel zucht en steunt,
kreunt ook,
over een nodeloze leegte,
een tranentrekkende echo van eenzaamheid
die zijn trommel niet compenseren kan.
‘Een eenmansfanfare
is geen fanfare.
Het is een hellegang
langs vlam en duivelse gedachten
doordrenkt van zielenpijn en droefenis,
in het ritme van twee houten stokken op een oude trommel.’