Netgedichten

netgedicht (nr. 48.768):

uit het nest

steeds vaker
wil ik het leven vergeten
het handvat breken, achterstallig
zoals de huur
van het huis dat enkel
in mijn hoofd uit muren bestaat
zwart en rokerig

in jouw ogen
past geen dood
zeg je

ik luister verder op de nok
van het dak, de wind
plukt jouw stem

als een veertje
uit de schoorsteen, vliegensklaar

wanneer de avond valt
meet ik de omtrek