De Hemel schreef een sprookje
Nu een ultramarijne hemel mild de stad sluiert
zijn voetstap achterlaat in een nachtelijk gedicht
vullen straten zich met het gemurmel der fonteinen
en een manke tortelduif
Het woekert, het wordt later
dan verwacht als een gehaaste tred in echo ’s
tegen de gevels ketst
Zijn kraag bedekt zijn aangezicht
Zijn handen vouwen stevig het auto stuur
in een haarspeldbocht
Het is een uur of negen
als hij vergeefs zijn zin verzet
en naarstig zoekt, dat ene woord, een kleine gebed
aan haar gericht om deze kloof te dichten
Maar zijn hartlief is verdwenen
naar de wachters aan de horizon
voorbij de ademtocht des levens
*
Ooit lachte zij zijn ogen lief
en tooide onvermoeibaar de lente aan zijn minnespel
Er was geen zorg of teken
van sluipend ziek of ongerief
De hemel schreef een sprookje
*
Haar koude lijf, haar dode blik krast
de groef zo diep van binnen
Onvermijdelijk ziet hij haar gaan, het licht
heeft haar jonge ziel omsloten
En waar in hem de tijd verdwijnt
het harde lot zijn ziel verminkt
begraaft hij in verbijstering en ongeloof
de liefde van zijn leven...
... Kunstwerk: ' Leven in zwart en wit ', kunstenaar: Irmlinda de Vries. ...
Zie ook: http://oermirm.blogspot.nl
Schrijver: Irmlinda de Vries, 12 augustus 2013
Geplaatst in de categorie: afscheid
Je hebt het meesterlijk beschreven!
Ik moet ervan wenen.
Bijzonder Irmlinda.