Het leven heeft ons ten dans gevraagd
Van de maatstaf der bezinning
en de keerkring van het gelijk
naar het raakvlak van rood blozend
en het metrum wat verstrijkt
vinden slanke voeten trappelend
een nieuwe danspas voor een oud refrein
Ook de jachtuil en de veldmuis
tussen maan en wuivend riet
en de dauwdrop topzwaar rustend
op het ranke loof dat lieft
glijden immer zuiver ritmisch
door de poorten van de tijd
In het kielzog der beminden
waar de liefde welig tiert
draait het orgel melodieën
om des levens hete brei
En als moeders warme haakwerk
nog haar kind verwarmen mag
zijn de steken die zij naliet
als de wonden in het vel
Maar wie zegt mij, is hier foutloos?
dansen wij niet allemaal
op de kennis van het toeval
met de ruggen diep gekromd
in de hoop op nieuwe kansen
met genade in ’t verschiet?
Laten wij des levens tango
nu niet langer overslaan
Straks zal er geen noot meer klinken
bij de muurbloem die vergaat
Leef de dagen musicerend
glans als het zonnigste goud...
Treurnis geeft ten lange leste
slechts een meesmuil aan de geest
Laat ons zwieren zo gelukkig
op des lente ‘s levensfeest
Zie ook: http://oermirm.blogspot.nl
Schrijver: Irmlinda de Vries, 26 september 2013
Geplaatst in de categorie: moraal
een melancholie van klanken in de hoop op nieuwe kansen.
Mooi omschreven Irmlinda.
Goed gedaan, Irmlinda en bedankt hiervoor.