Spreeuw
Het is avond op de gladde daken
geen schimmel waagt zich uit zijn stal
ik zie mijn schizofrene vader
in een kakelbonte spreeuw veranderen
hij breekt uit zijn zwijgen
als een oude ijsschots
op het bevroren meer
ik heb geen herinneringen
aan zijn fysieke agressie
mijn lichaam vindt veiligheid
in mijn lucide droom
het is avond en een man
met een aangeplakte witte baard
zoekt een knecht voor onbehagen
ik vlieg weg met mijn vader de spreeuw
die is gestorven in de nacht van mijn zwijgen.
Inzender: Henk van Dijk, 30 oktober 2013
Geplaatst in de categorie: verdriet