Netgedichten

netgedicht (nr. 49.688):

Spreeuw

Het is avond op de gladde daken
geen schimmel waagt zich uit zijn stal

ik zie mijn schizofrene vader
in een kakelbonte spreeuw veranderen
hij breekt uit zijn zwijgen
als een oude ijsschots
op het bevroren meer

ik heb geen herinneringen
aan zijn fysieke agressie
mijn lichaam vindt veiligheid
in mijn lucide droom

het is avond en een man
met een aangeplakte witte baard
zoekt een knecht voor onbehagen

ik vlieg weg met mijn vader de spreeuw
die is gestorven in de nacht van mijn zwijgen.