ogen van zand
ik herinner me woorden
als nerven
in hun groei
er waren kinderen
en kastanjebomen
vogelpootjes
'n kopje groter
en niets vroeg naar schaduw
we speelden met elkander
in een lichaam zonder honger
wisselden van leven, nooit om te vergeten
ik was moeder en dan weer meisje
ik was cowboy en indiaan
en ik werd zand
schuilend voor regen
anders dan het was
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/vlinderwindekind/
Schrijver: kerima ellouise, 12 november 2013
Geplaatst in de categorie: psychologie
Mooi gedicht Kerima!
heuse onbevangenheid in de ogen.
kom eens mijn website bezoeken als je zin hebt.
misschien wil je ook iets plaatsen?