Netgedichten

netgedicht (nr. 50.024):

De geur van dauw

Tijd heeft zij mee, daar de dag van
morgen zich naar de lijnen van
de dagen die

nog moeten komen, schikt

Obsceen gedesillusioneerd
raapt zij gevallen
naaktheid in stukjes weer
als scherven opnieuw bijeen

Zij koestert de warmte
van een haar nauw omringend licht
dat haar blijft omgeven
in de krochten van de nacht
op weg naar nieuwe morgen

De geur van dauw in rood gelegd
stralen smelten
heel erg geleidelijk
in opperste staat van
ejaculatie