Netgedichten

netgedicht (nr. 50.620):

voorspoed in spijt

is het wellicht mijn hart dat
het voortouw neemt om in het
verdwijnen de toekomst te voorzien, of
laaft de dooi aan verkeerde winters
en draaft de tijd ongehoorzaam
aan het leven de juiste richting voorbij?

gedreven tot, zijn mijn naasten
de hilariteit voorbij gestreven en
haken tekens op het schors dat ons
allen heeft verwond, niets kan mij ontvlieden
want wat mij bindt is de zoete adem
van mijn eigen klucht

nu en straks, de leefregels terzijde gelegd
raak ik noch steen en beitel, herzie
ik de tekst van wat ik schrijven wil, geen poëzie
verlicht mijn gloed maar draagt het onbegrepene
in voorspoed maar ook in spijt [ ten dele ]