schepping van de liefde

Eerst was er het blauw -

eigenlijk was het er altijd al
maar het viel niet op
omdat er verder nog niets was.

Toen, een moment
een fractie van een ogenblik later,
hoewel aeonen voorbij waren gegleden
want de tijd was nog niet geboren,
ontstond het rood in het eindeloos zwart.

De Wind zag het, stak zijn vreugdevuren aan
draaide zich om zijn as, riep het opgetogen uit
en schreef het met grote windveren letters
op de muren van de dag
om het vervolgens weer uit te wissen.

En niet meer dan een voorgevoel in vaal geel
was de zon, een toekomstige visie van vuur.
Ook de sneeuw lag nog verdwaald in het zwart,
zelfs de zee moest nog geboren worden
alleen een zwervend geruis was er
als woorden op zoek naar het Woord.

Eerst lag het blauw nog verstard in Zijn handen
niemand zag het, niemand luisterde nog.
Het rood was als een blinde, het zwart doofstom
als een huis met gesloten deuren en ramen.

Maar de Wind kwam en ging, vragend,
wat gebeurt er toch?
Hij zag het niet, nog niet.

En onbeweeglijk tussen het zwart en het rood
met het blauw in Zijn handen
want daar kwam het immers vandaan
was daar de grote Kunstenaar......

Hij overdacht de dingen die Hij maken zou.

En Hij die de naam van Creatie draagt
sloeg Zijn hand op het blauw van de hemel.
Miljoenen splinters vielen omhoog
daalden neer en verspreidden zich
terwijl zij oplosten en vervloeiden
in eigen spiegelingen.

Nog lag iets als een lichaam met een mantel
van het meest intense purper en blauw
over een naam die nog niet was ontstaan,
nog was er een wenteling van stilte.

Toen viel de mantel open
en sterrenbeelden kleedden zich in het licht.
Maar 's nachts dwaalden zij rond, naakt
in het zwart als draagbare vulkanen
als vuurwerk op bestelling.
Ook de zon opende zijn ogen
om gekleed te worden in het rood.

Maar het Zwart liep rond in de nacht
trots overdekt met het donkerste fluweel.

Glimlachend, vervuld met een gevoel van voldoening
sprak de grote Kunstenaar:
wat ik uitspreek in mijn woorden is het Woord
dat alles maakt zoals het is.

Toen riep Hij luid: sterrenbeelden, vlam,
zon schitter fel en maan verlicht het duister.

En uit de as ontstonden vogels, vlinders,
de adelaar zwierf door het hemelse blauw,
leeuwen rekten zich uit op de vlakten,
spinnen sponnen hun ijle web,
de ruimte keerde zich om in het purper
en de zwaluw snelde de wolken tegemoet.

De zee en het zoet van de beek kwam tot leven
ook de stam en het blad kwam tot groei
want de lente die het niet had opgegeven
had alles overdekt met zijn groen gebaar.

De Kunstenaar zag het en zei tot zichzelf:
heden heb ik de aarde gemaakt.

Tastbare woorden waren het die de Kunstenaar
luidsprekend zong door de ruimte,
hoorbaar, tastbaar maar voor ieder en alles
onuitspreekbaar.
Geen woorden waren het zonder kracht
maar meer gewaarwordingen, opwaarts gezogen,
verdubbeld door de hoogte tot het uiteindelijk was
een tot de hemel geschapen oceaan
van het meest pure water.

Wat hij schiep waren gedaanteveranderingen
in de hoogst verheerlijkte vormen.
Met een lach van tevredenheid
maakte hij leven uit woorden.

Zijn ogen waren het zaad
Zijn woorden het zaaien.

En de boom schoot wortel
steeg op uit de aarde, ging bloeien
om vogel en vleermuis te ontvangen
en alles en ieder hoorde
het goedkeurend fluisteren van de wind.

Toen plantte Hij een boom
die uit leven bestond
een boom, een levensboom
waardoor ik, een mens, kan spreken
omdat Hij de bladeren beweegt.

Tot wat heeft dit alles geleid?

Om de lijn in het leven te trekken
een lijn in een eenzaam leven,
om te herinneren dat de vrouw
als een klaterende waterval
die schaterend van blijdschap
afdaalt van de trappen,
om de warmte van de omhelzing,
het zuivere van eenwording,
het licht van lichamen in de nacht......

dit alles is om de liefde
die liefhebben leert.

Alleen liefde ervaart het oog van de Kunstenaar
die niet alleen observeert
maar ook aanraakt.

Het leven heeft een gezicht
een naam
en ik herken......