Netgedichten

netgedicht (nr. 50.843):

waterpad

ze staan er nog, de rijen oude wilgen
stekelig en koud

oneindigheid in stam en schors
zet wachters van de tijd in elk geplooid gezicht
naar buiten gericht zo boud, maar

in hun hart groeit traag
de zonnewende

even nog
dan voelt mijn voet het naken
van de weelde, uitgestrekt tot
overal

een lentegroet, een levenswens
het water geeft zich terug in tal
van nieuwe scheuten

en de vrijbrief van dit mens