Netgedichten

netgedicht (nr. 51.248):

Maar je ogen spraken

zag je schrik
toen ik je raakte
mijn vinger in de jouwe haakte

een licht verweer
en toen niet meer
maar je ogen spraken

in luchtigheid
zijn we gaan lopen
herinneringen kwamen boven

de angst voor het geluid
het kraken van de trap
zond die signalen voor zich uit

de klink deed open
waar je gedachten sloten
wachtend op wat moest

tranen zijn verdwenen
kou en kilte zijn verschenen
in afweer van intimiteit

vandaag heb jij je hand geopend
je eindelijk weer laten zien
samen naar meer licht misschien