Netgedichten

netgedicht (nr. 51.270):

Altijd weer Francesca

Hoe jij je tanden wit houdt
ondanks het roken, mij oproept
verlangend jou te kussen en dan
heel voorzichtig tussen wimpers
kijken of je nieuwe blaadjes
krijgt op onverwachte plekken.

Je hand pakken en die strelen
tot je blos van kruin naar beneden gaat
weer zichtbaar wordt bij de naakte voeten
Bloot het verhaal van de aarde vertellen
de verre toekomst voorspellen
uit het ritselen van de bladeren in de eiken.

De voeten wassen en de nagels knippen
vijlen en vervolgens nog verloren
in jouw zachtheid gaan, mezelf afvragen
of de krullen in je haren van nature zijn
als de wilgenkatjes in de bomen
die juichen en heen en weer bewegen.