Netgedichten

netgedicht (nr. 51.469):

Het rag is verwaaid

wij sponnen een web
ieder met eigen draden
kwamen in het kruis samen

met vlechten en hechten
beschermden wij onze plek
zij aan zij de wereld voorbij

leken vrij in doen en laten
maar wat wij maakten
bond ons te veel aan elkaar

wij waren geen jagers
maar voelden ons prooi
met het web als bewaker

het rag is verwaaid
de spinsels herinnering
aan ons pril onervaren begin